Rozdział 12

bardzo proszę o przeczytanie notki pod rozdziałem.

a za niewłączenie soundtracku ucinam nóżki

soundtrack

Chłopak siedzący obok mnie stukał palcami o ławkę, wygrywając bardzo nierówny rytm. Jego oczy błądziły po pomieszczeniu, nie zatrzymując się na niczym konkretnym Był znudzony dokładnie tak samo, jak ja.

- Możesz przestać? – warknęłam do niego, obniżając głos tak, by nie usłyszał mnie profesor. Brunet spojrzał n mnie zdziwiony, ale zabrał palce z ławki i schował ręce do kieszeni, nonszalancko się uśmiechając. Przewróciłam oczami i wbiłam wzrok w tablicę interaktywną, na której pojawiały się co jakiś czas nudne slajdy z prezentacji o Shakespearze. Kogo obchodzi ten stetryczały pryk. Czułam, jak moje powieki zaczęły opadać, byłam taka zmęczona. Całe szczęście, nie siedziałam w jednej z pierwszych ławek, gdybym zasnęła, nikt by tego nie zauważył.

- Hej, mała obudź się – poczułam szturchniecie w moim boku; brunet, na którego wcześniej nakrzyczałam pochylał się nade mną z uśmiechem. Podniosłam głowę do góry i rozejrzałam po klasie – oprócz mnie i tego chłopaka, nie było w niej już nikogo. Cholera, faktycznie zasnęłam.

- Och… dzięki – bąknęłam, wstając niezdarnie. On podał mi torbę, szczerząc swoje zęby. Wygięłam usta w sztucznym uśmiechu i wyminęłam go, zmierzając szybkim krokiem w kierunku drzwi.

- Hej, poczekaj – chłopak dogonił mnie i zrównał ze sobą. Sapnęłam zirytowana. – Jesteś Chrissy, prawda?

- Chrissie – poprawiłam go. Nienawidziłam, gdy mylono moje imię. To nie jest przecież takie trudne do zapamiętania, że akcent idzie inaczej na końcówkę? – Co chcesz.

- James – przedstawił się, unosząc brwi. Ja wzruszyłam tylko ramionami, nadal niezainteresowana.

- Super.

- Pomyślałem, że może…

- Niech zgadnę – zatrzymałam się gwałtownie, stając przed Jamesem z rękami opartymi na biodrach. – Pomyślałeś, że moglibyśmy się wybrać na kawę, ciastko, herbatę, spacer, drinka?

Śmiech bruneta był czysty i zbił mnie z tropu.

- Pomyślałem, że możesz chcieć notatki z tych zajęć, skoro kompletnie na nich odpłynęłaś. Za tydzień będzie zaliczenie – odparł, nadal lekko chichocząc. Poczułam, jak na moich policzkach wykwita rumieniec.

- Och – zająknęłam się, spuszczając wzrok. Poczułam się głupio jak nigdy dotąd. – Tak… Myślę, że tak. Dziękuję.

Chłopak jeszcze raz obdarzył mnie uśmiechem, zostawiając samą na korytarzu. Spuściłam głowę i ruszyłam przed siebie, starając się nie potknąć o własne nogi. To, co się ze mną działo było okropne, nie do przyjęcia i wyniszczające. Powód mojej usterki był jeszcze gorszy. Pierdol się, Irwin.

Nie chciałam jeszcze wracać, nie chciałam mieć tej wątpliwej przyjemności patrzenia na rozwalonego Ashtona na kanapie. Z gitarą i tym irytującym zeszytem, którego nie wolno było mi dotknąć nawet przy sprzątaniu. Stopy same niosły mnie przez miasto. Sama nie wiem, kiedy znalazłam się pod klubem, w którym pracowałam; zrezygnowana weszłam do środka, szurając nogami o beton.

Pomieszczenia były już oświetlone, w końcu zbliżała się niemal dwudziesta. Kilku otyłych typków siedziało przy barze i sączyło drinki, jakaś blondynka paliła papierosa, zaciągając się przy tym śmiesznie. Pokręciłam głową i usiadłam po przeciwległej stronie baru, byle jak najdalej od tego paskudnego towarzystwa. Zwiesiłam głowę w dół i podparłam ją rękami, starając się oczyścić  myśli.

- Michael dzisiaj nie pracuje – zagrzmiał głos nade mną, a mała szklanka szkockiej została postawiona z trzaskiem przed moją twarzą. Powędrowałam oczami do góry i zobaczyłam Caluma, tego nowego barmana – a raczej chłopca do wszystkiego – który uśmiechał się do mnie. Jego ciemne włosy były roztrzepane, jakby dopiero co wstał z łóżka, a skóra blada, co było dość zaskakujące, zważywszy na jego ciemna karnację. Wzięłam do ręki szklankę i zaczęłam obracać ją w dłoniach; lód obijał się od ścianek w uspokajającym rytmie.

- Nie przyszłam do Mike’a – jęknęłam i podniosłam trzymany w rękach przedmiot, kiwając głową w kierunku bruneta z wdzięcznością. – Dzięki za to.

- Domyśliłem się, gdybyś była tu dla niego, pewnie już zmierzałabyś na zaplecze.

- Czy to naprawdę takie oczywiste? – jęknęłam, przymykając powieki. Jeszcze tego mi brakowało, żeby cała obsługa w klubie mówiła, jak pieprzę się z ich szefem.

- Nie, ja po prostu dobrze znam tego fiuta – zaśmiał się Calum, wyjmując spod lady kolejną szklankę i napełniając ją. – A teraz powiedz, co ci jest, albo odliczę każdego kolejnego drinka od twojej pensji.

- Grozisz, mi Hood? – zapytałam, a kąciki moich ust zadrgały.

- Nie, oferuje kompleksową pomoc psychiatryczną, dostępne za jedyne 6,99, tu i teraz. Dostałaś właśnie zniżkę pracowniczą – chłopak podniósł do ust alkohol i powąchał zawartość krzywiąc się nieznacznie. W końcu upił łyk, a grymas na jego twarzy się zwiększył. – Jezu, czemu ja to piję.

- Dlatego, że jesteś idiotą, jak każdy facet – wytknęłam mu, trochę za ostro, unoszac głos. Uniósł jedną brew.

- Och, czyli czyjeś serduszko najpierw przebiła strzała Amora, a potem ten sam kretyn wjebał ci nóż w organ?

- Boże, nie – oplułam się. – To, że zawiodłam się na osobniku posiadającym penisa nie oznacza, że od razu byłam w nim zakochana.

Calum spojrzał na mnie z ukosa.

- No to, o co chodzi, księżniczko?

- Po prostu – zachłysnęłam się powietrzem, zastanawiając jak wiele powinnam mu powiedzieć. Calum był tak bardzo nikim, mogłam go uznać za kolejną szarą twarz w tłumie codzienności. – Po prostu miałeś kiedyś takie uczucie, że wydawało ci się, że kogoś znasz, ale szybko okazało się to nieprawdą?

Chłopak skinął powoli głową, a jego twarz stężała. – Tak, raz.

- Albo inaczej – ciągnęłam, kiedy dokończyłam picie alkoholu. – Myślałeś, że tej osobie zależy, ale następnego dnia totalnie zdradziła twoje zaufanie?

- Nadal mówimy o tym samym przypadku?

Wzruszyłam ramionami. – Sama nie jestem pewna, o czym ja już mówię. Ani co myślę.

- Wiesz – Calum pochylił się w moją stronę i przykrył moje dłonie swoimi. – Czasami ludzie boją się przyznać do niektórych rzeczy, szczególnie uczuć, dlatego wybierają drogi wiodące najbardziej naokoło.

Zabrałam szybko ręce, chowając je pod stół i popatrzyłam ze złością na Caluma.

- Ja nic do Ashtona nie czuję! – krzyknęłam poirytowana. W momencie, w którym słowa wypłynęły z moich ust zakryłam je ręką, przerażona. Calum zrobił zdziwioną minę i cofnął się o krok, obserwując zmieniającą się na mojej twarzy mimikę.

- Ashtona?

- Um – zająknęłam się, wlepiając spojrzenie w pustą szklankę. Czułam ciśnienie pulsujące w moich skroniach, a serce wybijało nierówny rytm, jakbym wykonała biegiem kilka kółek wokół budynku.– Ta, to ktoś z kim mieszkam. Tak jakby.

Źrenice Caluma rozszerzyły się, a jego usta otworzyły w niedowierzaniu. – Mieszkasz?

- Tak? Czemu ciebie to tak dziwi? – Przecież w Nowym Jorku mieszka kilka tysięcy Ashtonów, czemu brunet zachowywał się, jakby dokładnie wiedział, o kim mówię?

- Co? Nie, nic – Calum odwrócił wzrok i zajął się wycieraniem zastawy. Obserwowałam go przez chwilę, aż w końcu wzruszyłam ramionami i wstałam z wysokiego stołka. Muzyka zaczynała być coraz głośniejsza i tłok przy barze był już powoli nie do wytrzymania.

- Calum? – powiedziałam, gdy ten miał zamiar odejść bez słowa.

- Co?

- Nie mów… nikomu o tej rozmowie, dobrze? – modliłam się w duchu, żeby przytaknął i rzeczywiście nie pisnął słówkiem o tym żadnej chodzącej po ziemi istocie. A zwłaszcza Michaelowi. Calum oblizał wargi i oparł się obiema dłońmi o kontuar.

- Jeśli masz na myśli Mike’a, to nie pisnę słowem, ale będziesz mi winna przysługę – odezwał się cicho po chwili milczenia, że ledwo go usłyszałam. – Ale ty powinnaś zacząć być szczera sama ze sobą, Chrissie. Uciekasz jak królik do nory, a to cię daleko nie zaprowadzi.

- Liczę, że wpadnę do Krainy Czarów – zażartowałam, na co chłopakowi zadrżały kąciki ust. Pokręcił głową z dezaprobatą.

- Oboje się oszukujecie, mała. W końcu któreś z was uderzy głową o mur i się obudzicie ze snu.

- O czym ty do cholery mówisz? – sapnęłam, zakładając torbę na ramię. Calum uśmiechnął się smutno.

- Myślę, że dobrze wiesz, o czym mówię.

Odszedł, aby obsłużyć niecierpliwych klientów spragnionych wysokoprocentowych napojów. Zagryzłam wargę; gdyby Hood znał Ashtona, prawdopodobnie jego słowa miałyby sens. Ale przecież go nie znał, nie mógł… Prawda?

Kiedy dotarłam do domu, zaczynało już zmierzchać. Słońce powoli zachodziło, znikało na linii horyzontu za wysokimi budynkami miasta. Przez chwile stanął mi przed oczami obraz chłopaka, gdy siedzieliśmy razem na dachu. To wydawało się tak odległe, praktycznie wspomnienia widziałam jak przez mgłę; może faktycznie tamten wieczór istniał tylko w mojej wyobraźni? Zaczęłam nienawidzić siebie za to, jak słaba się stawałam przez Irwina. Łatwiej nienawidzić niż przyznać, że… cokolwiek przyznać.

Zamknęłam drzwi z trzaskiem i przekręciłam klucz w zamku. Byłam sama w domu, co niezmiernie mnie cieszyło. Od kilku dni unikałam Ashtona, raz nawet nasłuchiwałam, czy na pewno wyszedł z mieszkania. Wiedziałam, że wybuchłabym gdybym go zobaczyła, tylko prawdopodobnie niekoniecznie w sposób, w jaki sobie bym tego życzyła. A coś, czego bardziej nie znosiłam od przegrywania we własną grę, było okazywanie słabości. Chociaż na dobrą sprawę obie te rzeczy w tym przypadku się łączyły. Ale żeby Ashton był moją słabością? To przecież nawet śmiesznie brzmi.

Nie jestem pewna, w którym momencie zdałam sobie sprawę kilku rzeczy. Po pierwsze, że tak naprawdę nie chciałam walczyć z Ashtonem. Po drugie, że dotychczasową walkę przegrywałam z kretesem. Gdzie się podział twój genialny plan, Chrissie? A no tak, zgubiłam go uciekając z pokoju, w którym kilka dni wcześniej chłopak mnie pocałował. Kogo ty skarbie oszukujesz? Że chłopak, który niemal co noc wraca do domu zataczając się, nagle stanie się dbającym o ciebie księciem z bajki? Chrissie, od kiedy tak poza tym pragniesz księcia?

Uderzyłam lekko czołem o futrynę w drzwiach łazienki. Zaczynałam wariować, za dużo myśleć i jeszcze więcej analizować. W tym punkcie nie do końca już byłam pewna, czego chciałam.

Doskonale wiesz, Chrissie, czego chcesz. Tylko boisz się tego przyznać. Głos w mojej głowie brzmiał podejrzanie podobnie do Caluma. Westchnęłam cicho. Nic nie jest tak, jak zaplanowałam.

***

Odchyliłam głowę do tyłu, poprawiając rękami zakręcony w turban ręcznik na mojej głowie. Moje lustrzane odbicie niemal wołało o pomstę do nieba – ciemne kręgi pod oczami, ślady po kilku słabo nieprzespanych nocach, matowa skóra, pozbawione koloru usta. Wyglądałam jak wrak i sama nie wiem, dlaczego. Przecież nic tak wielkiego się nie stało. Tylko odkryłam w sobie pokłady dziewczęcej naiwności, a to nie powinno na mnie aż tak oddziaływać. Czułam się obco we własnej skórze.

Zaczęłam myć zęby, kiedy drzwi za mną otworzyły się z trzaskiem, a głowa Ashtona przecisnęła się przez utworzoną szparę. Przekręciłam się w jego kierunku, ze szczoteczką w zębach; kiedy jego oczy zaczęły omiatać moją sylwetkę, zdałam sobie sprawę, że stałam po środku łazienki w samych majtkach i sięgającej połowy ud koszulce chłopaka, którą zgarnęłam z suszarki nad wanną z braku czegoś lepszego. Poczułam jak moje policzki robią się gorące.

Ashton wszedł do łazienki, mrugając szybko oczami. Nie odzywaliśmy się do siebie ani słowem od mojego krótkiego oświadczenia kilka dni temu w kuchni; poczułam ciepło jego ciała, kiedy stanął za mną, powodując, że zadrżałam lekko.

- Cześć, piękna – powiedział cicho, a jego oddech zawiał tuż nad moim obojczykiem. Zaczerpnęłam lekko powietrza i nic nie powiedziałam, szczotkując uparcie zęby, aż dziąsła zaczęły mnie boleć. Nie trać kontroli, Chrissie, nie trać…

- Nic nie powiesz? – zapytał, a powietrze tym razem dmuchnęło w moją szyję. Zacisnęłam lewą, wolną, rękę na krawędzi umywalki, starając się nie upaść, kiedy jego dłonie znalazły się na mojej talii. Bursztynowe tęczówki przypatrywały się naszym twarzom w lustrze, wyraźnie analizując przewijającą się przez nie emocje, bo mały uśmieszek zadrgał na jego ustach. – Ładnie wyglądasz w mojej koszulce.

Niemal jęknęłam, kiedy zabrał ręce z mojego ciała, ale udało mi się w porę zacisnąć zęby. Odłożyłam szczoteczkę do kubka i wypłukałam usta, uspokajając powoli myśli. Bo czy to nie żenujące? Być tak podatną na czyjś dotyk, czyjeś westchnienie. Czyjeś, mam na myśli Ashtona Irwina. Ten chłopak nie przyniósł mi nic, poza kłopotami. Gdybym trzy lata temu wiedziała, że jego pojawienie się w klubie będzie zwiastowało mój sromotny koniec, prawdopodobnie… I tak bym do niego podeszła.

Chłopak zdjął ręcznik z moje głowy i odrzucił go niedbale na podłogę, obserwując jak pofalowane mokre kosmyki opadają mi na plecy, tworząc dziwne, splątane wzory. Odgarnął je z prawej strony, muskając opuszkami palców moją skórę. Znowu wstrzymałam oddech, kiedy dotknął mnie ustami tuż nad obojczykiem. Jego ręce, toczące wędrówkę między moimi pośladkami, a talią nie spieszyły się nigdzie, dawały sobie i mi czas na przyzwyczajenie się do palącego uczucia. Delikatnie naciskał na mnie od tyłu, niwelując praktycznie przestrzeń między ciałami. Nie powiem, żeby mi się to nie podobało.

- Wiesz, ile rzeczy chciałbym z tobą robić, Chrissie? – zamruczał mi do ucha, a ja mogłam tylko dygotać, nagle przytłoczona jego bliskością.

Odwróciłam się do niego z trudem, kładąc ręce na klatce piersiowej. Spojrzał na mnie z dołu, uśmiechając łobuzersko i jego ręka powędrowała pod spód bluzki którą miałam na sobie, w poszukiwaniu stanika. Jego źrenice rozszerzyły się, gdy zdał sobie sprawę z mojej nagości. 

- Powiedz mi – mruknęłam, pozwalając dłoniom dryfować po jego ramionach i badać zagłębienia mięśni.

Ashton POV.

- Zaniósłbym cię teraz do pokoju – wymruczałem trącając językiem płatek jej ucha. Stawała się z sekundy na sekundę coraz bardziej wiotka, gubiła swój pancerz, który budowała od tak dawna. Taka łatwa do zranienia, taka podatna na wszelkie zło, które na nią czekało. Co się stało, zapytałem sam siebie. – Zaniósłbym do swojego pokoju i pozwolił ci zrobić ze sobą, co tylko byś chciała.

Chrissie zachichotała jak mała dziewczynka, co nagle wydało mi się… urocze.

Chryste, Irwin. Skąd ty w ogóle znasz takie określenia? I od kiedy Weild jest „urocza” dla ciebie?

- A obiecasz, że zrobisz dokładnie wszystko, o co poproszę? – jej niebieskie oczy pociemniały, a usta zacisnęły nagle w kreskę. Cała jej twarz wyrażała nagle głębokie skupienie, a palce, wcześniej przyjemnie masujące moją skórę, zaciśnięte były w piąstki.

- Wszystko – wysapałem, pochylając się raz jeszcze nad nią i przejeżdżając językiem tuż przy linii szczęki. Popchnęła mnie lekko do tyłu.

- Zamknij oczy – nakazała zimno. Westchnąłem cicho, ale spełniłem jej prośbę, sam nie wiedząc dokładnie, do czego zmierza. Jej dłonie wróciły na mój tors i jechały powoli wyżej; materiał w moich bokserkach zaczynał się naprężać, mogłem to doskonale poczuć. Wtedy ręce dziewczyny objęły moją twarz, jakby przygotowując ją do pocałunku. Stanęła na palcach, a jej oddech, pachnący jeszcze pastą do zębów, owiał moje policzki.

- A to – szepnęła, składając pocałunek tuż przy kąciku moich ust. – Za pogrywanie ze mną.

Usłyszałem tylko krotki świst i poczułem, jak policzek odskakuje mi w lewą stronę, tracony uderzeniem. Otworzyłem oczy zdezorientowany i złapałem się za twarz, która momentalnie po jednej stronie poczerwieniała. Dziewczyna zdążyła już zniknąć w drzwiach i pewnie zamknęła się w swoim pokoju, jak zwykle, kiedy robiła coś, po czym miała wyrzuty sumienia.

- Chrissie – warknąłem, odkręcając wodę i ochlapując bolesne miejsce. – Co ty ze mną robisz?

Nie potrafiłem być zły, wiedziałem, że zasłużyłem.

__________

Ciężko się mówi o takich sprawach żeby nie wyjść na łasego poklasku czy czegoś takiego.  Proszę, nie dobierajcie tych słów w ten sposób.  Wiecie, jak wdzięczna Wam jestem - za to, że jesteście, za to, że czytacie. Bez Was nie byłoby Trouble, ono zatrzymałoby się gdzieś na drugim rozdziale i umarło śmiercią tragiczną. Dzięki Wam historia Chrissie i Ashtona się toczy; Wy jesteście też częścią historii. Każde Wasze wejście tutaj, każdy komentarz to paliwo dla mnie, szczęście, że podoba Wam się to, co tworzę. I za nic w świecie nie mogłabym być bardziej wdzięczna.

Ostatnio niestety zachodzi tendencja spadkowa, dość drastyczna nawet bym powiedziała - w wejściach i komentarzach. W sumie to kij drapał komentarze, bo to nie jest najważniejsze. Ale widzieć, że coraz mniej osób czyta? To boli, serio boli. I rodzi się we mnie ta wątpliwość, czy piszę dobrze. Czy Wam się podoba. A może coś zepsułam? Nie wiem. A może mój pomysł, z początku genialny, nagle okazał się głupi? Nie wiem... Wy mi powiedzcie. Gdzie popełniłam błąd?

Tak czy siak, dziękuję tym, którzy zostali i z niecierpliwością wyczekują każdego rozdziału. A nawet jak nie wyczekują, ale pamiętają, to też dziękuję. Jesteście niesamowici.

#TroubleFF