Rozdział 13

soundtrack

Przeczesałam włosy palcami i związałam je szybko w kucyk, zagryzając wargę w skupieniu. Uśmiechnęłam się lekko do swojego odbicia w szybie biblioteczki; moja twarz znowu miała przyzwoite kolory, wracałam do siebie po tym wszystkim. Policzek, który wymierzyłam Ashtonowi dosłownie i w przenośni poprawił moje krążenie. Czułam się lepiej, że w jakiś sposób wyładowałam na nim całą frustrację, która mnie wypełniała; jak to mówią, lecz się tym, czym się zatrułeś.

Miałam nawet przez chwilę wyrzuty sumienia. Naprawdę, było mi głupio, że zachowałam się tak, jak się zachowałam. Z drugiej strony każde z nas było winne. Ja, że nagle postanowiłam stać się uczuciowa, zaufać, stracić kontrolę nad sobą. On, że był idiotą, który nie widział podstawowych rzeczy, ale to chyba było akurat do przewidzenia. Boże, ta sytuacja jest taka głupia, tak niedorzeczna, nierealna. I wina stała po mojej stronie. Ale kiedy powiedziało się już a, trzeba powiedzieć b.

Chciałam mu dać szansę. Jedną. Jedną, małą szansę. Żywić się nadzieją, że ten dupek coś zrozumie. Zmęczyłam się zaprzeczaniem – trzy miesiące? Cztery? A może to już pięć, odkąd chodziłam z głową w górze, negując wszystko, co Ashton robił i mówił. Nawet ja nie miałam siły na takie zabawy.

Przypomniały mi się jego ręce, których dotyk powodował u mnie gęsią skórkę. Ciepły oddech, owijający szyje, szorstki język, którym podejrzewam, że potrafił zrobić cuda. Zaczerpnęłam głośno powietrza i otrząsnęłam się z majaków. Do niczego to nie prowadziło.

Wyszłam z mieszkania, zamykając cicho za sobą drzwi i przekręcając klucz w zamku. Kolejna sobota, kolejny dzień do przetrwania. Odpuściłam sobie pracę, już kilka dni wcześniej informując Michaela, że nici z weekendowego seksu. To, co mnie zaskoczyło w czasie rozmowy z nim, była autentyczna troska w tonie głosu chłopaka, a potem pytanie, czy nie potrzebuję czegoś, bo mógłby mnie odwiedzić w domu. Przewróciłam wtedy oczami; Michael chyba nie do końca rozumiał termin kumple z korzyściami.

Byłam już spóźniona, tak bardzo spóźniona, że aż samej mi było wstyd. Prawie biegiem szłam przez zatłoczone ulice miasta, wciskałam się w najmniejsze szczeliny między ludźmi, byleby tylko zdążyć na czas na miejsce umówionego spotkania. Przesiadając się z jednego autobusu do drugiego w końcu wpadłam do metra dosłownie minutę przed jego odjazdem i przykleiłam się czołem do szyby, dysząc ciężko. Szlag by to trafił, jak trzeba to nigdy komunikacja w tym przeklętym mieście nie jeździ na czas.  Powinnam w końcu zainwestować wprawo jazdy, bo jak tak dalej pójdzie, to spóźnię się na własny pogrzeb.

Luke czekał na mnie, siedząc na podwyższeniu przy jednej z figur w Central Parku. Zwolniłam trochę kroku, kiedy upewniłam się, że mnie zobaczył; czułam ulgę, że nigdzie nie poszedł, co w sumie mogło się wydarzyć, skoro spóźniłam się o dobre czterdzieści minut.

- Weild, zapomniałem, że nigdy nie używałaś zegarka – zaśmiał się Luke, obejmując mnie ramieniem i przytulając na powitanie. Pokręciłam głową zrezygnowana, odsuwając się od niego.

- Wiesz, Hemmings, następnym razem, jeśli karzesz mi dojechać na Manhattan z Brooklynu, to licz się z nieuprzejmością transportu publicznego, który, nawiasem mówiąc, mnie nienawidzi – parsknęłam, zaplatając ręce na piersiach. Blondyn zagryzł wargę, patrząc na mnie ze złośliwymi iskierkami w oczach.

- Gdybyś nie oblała trzy razy testu na prawo jazdy, nie miałabyś pewnie takiego problemu – zaśmiał się, szczerząc do mnie zęby. Przewróciłam oczami zirytowana i rozejrzałam po parku. Dopiero teraz dotarło do mnie, że jesień coraz bardziej atakowała drzewa, a powietrze wokół nas było wyraźnie zimniejsze. Dni stawały się krótsze, jak marzenia i pragnienia, którymi się otaczaliśmy. Wzdrygnęłam się lekko, czując na sobie wzrok idącego obok mnie Hemmingsa. Potarłam palcami o materiał brązowego swetra, rozgrzewając lekko ramiona.

- Chciałeś się ze mną widzieć – zauważyłam cicho, przecinając nożyczkami wiszącą nad nami ciszę. Luke pokiwał głową i zwrócił do mnie swoją głowę; jego twarz miała zagadkowy wyraz, ciężko mi było stwierdzić, o czym myślał.

- Dawno się po prostu nie wiedzieliśmy, chciałem wiedzieć, co u ciebie – stwierdził chłopak, jakby bijąc się ze swoimi myślami przed powiedzeniem czegoś nieodpowiedniego. – Nasza ostatnia rozmowa nie była zbyt… przyjemna.

Ściągnęłam brwi, wsadzając ręce w kieszeni dżinsów. Rzeczywiście, ostatni nasz kontakt miał miejsce jakiś miesiąc temu, nakrzyczeliśmy na siebie w barze(bo przecież tego razu gdy przyniósł Ashtona do domu liczyć nie będę), świadomi własnych życiowych porażek. Bo tym właśnie byliśmy, oboje – porażkami.  Uśmiechnęłam się do niego i trąciłam lekko ramieniem.

- Bywa, Hemmings – zaśmiałam się, kiedy spojrzał na mnie z ukosa, unosząc kąciki ust w półuśmiechu. – Czasami trzeba na siebie pokrzyczeć, żeby potem było dobrze.

- W twoim wydaniu to jest bardziej jak wypuszczenie smoka z nory, a nie krzyk – Luke potarł ręką kark, parskając śmiechem. Wywróciłam oczami w odpowiedzi.

- Wcale nie! Po prostu wychodzę z założenia, że niektóre części naszego życia powinny pozostać poza zasięgiem wzroku. No wiesz – zawahałam się, kiedy zobaczyłam, jak z roztargnieniem wciska dłonie w kieszenie swojego płaszcza. – Po czterech latach średnio które z nas ma prawo oceniać to drugie.

Luke westchnął cicho, oblizując wargi, zanim się odezwał.

- Wiem.

Wychyliłam się do boku, zaglądając mu w twarz z ciekawością. Luke zaciskał twardo usta, które wyglądały teraz jak mała, różowa kreska; zawsze tak robił, kiedy się denerwował albo chciał coś powiedzieć, co niekoniecznie miało być miłe. Zadrżałam lekko, zimny wiatr uderzył w mój bok.

- Luke – zwróciłam się do niego, orientując się, że nie pociągnie dalej tematu, jeśli ja tego nie zrobię. – O co chodzi?

- Dochodzę ostatnio do wniosku, że wiele rzeczy chciałbym zrobić w życiu inaczej – mruknął, skupiając wzrok na mijającej nas starszej parze, trzymającej się za ręce. Wyglądali na szczęśliwych, zmarszczki na ich twarzach wyrażały szczęśliwie spędzone lata, może nie takie wolne od trosk, ale przeżyte wspólnie. Przegryzłam dolną wargę.

- Każdy czasami tak ma – powiedziałam delikatnie, dotykając jego ramienia. Pociągnęłam go w kierunku ławki, na której usiedliśmy, oddaleni od siebie trochę bardziej niż sobie bym tego życzyła. Odległość odpowiednia dla nieznajomych, bolesna dla osób, które mają za sobą przeszłość, szczególnie taką jaką ja i Luke mamy. – Tacy jesteśmy, Luke, jako ludzie. Popełniamy błędy. To normalne.

Patrzyłam, jak chowa twarz w dłoniach i kuli ramiona, przytłoczony ciężarem wspomnień. Nie byłam do końca pewna, o co mu chodzi; przez cztery lata mogło zdarzyć się wszystko. Mógł zabić człowieka, zaciążyć bogu winna dziewczynę, stracić rodziców, okraść bank. Nie, żeby któraś z tych rzeczy mogła mnie specjalnie zdziwić, zważywszy na to, jakim człowiekiem Luke był, ale jednak…

- Może i normalne, ale jak można zapomnieć? – wyszeptał w palce, że ledwo go dosłyszałam. Sapnęłam, chwytając jego dłonie i odejmując je od jego twarzy.  Odchyliłam jego głowę w swoją stronę, zmuszając jego niebieskie tęczówki by spojrzały w moje.

- Nie da się zapomnieć – odparłam, gładząc go kciukiem po policzku i uśmiechając kojąco. – Nie powinno się zapominać. Trzeba nauczyć się żyć z tymi błędami i wyciągać z nich wnioski. Pomyśl, że gdybyś nie popełnił tamtego błędu, o którym teraz nie możesz przestać myśleć, teraz nie wiedziałbyś, że było to złe.

Luke dotknął opuszkami palców mojej dłoni i tym razem to on zamknął ją w swoim uścisku. Na jego policzkach pojawił się rumieniec, kiedy ścisnęłam go w odpowiedzi. Poczułam niemiłe ukłucie w żołądku, uświadamiając sobie, o czym przez ostatnie piętnaście minut rozmawialiśmy.

- Luke – zawahałam się, starając się uwolnić swoje ręce, ale było już za późno. Nic nie mówiąc chwycił mnie za podbródek i przycisnął swoje wargi do moich, pozbawiając nas oboje tchu. Miękkie usta były chłodne, lekko drżące, ale znajome i przyjemnie kojące. Nie byłam pewna, czemu zrobiłam to, co zrobiłam, ale oddałam ten wymuszony pocałunek, pozwalając mu, by objął mnie w pasie i przyciągnął do siebie. Zniknęło gdzieś całe zimno tego dnia, jesień nagle zamieniła się w ciepłe lato, bo temperatura między nami zdecydowanie przekraczała normę. Wplotłam pale w jego włosy, znajomo miękkie, pachnące dokładnie tym samym szamponem, co kilka lat temu. Wszystko, co było związane z Lukiem było znajome; jego włosy, jego szyja, jego oczy, jego zapach i nawet smak jego ust. I przede wszystkim to uczucie, które wywoływały jego pocałunki było takie samo. Luke mógł zniknąć z mojego życia, mogłam go odrzucić, ale nadal był tym samym człowiekiem. I nie wiem, jak się z tym czułam.

Odsunęliśmy się od siebie, nieco zmieszani. Nie wiem, kiedy znalazłam się na jego kolanach, ale kiedy chciałam z nich zejść, nie pozwolił mi, przyciskając mnie jeszcze ciaśniej do siebie i chowając twarz w zagłębieniu mojej szyi. Siedzieliśmy tak przez kilka minut, nie do końca wiedząc, co powiedzieć.

- Luke, puść mnie – powiedziałam w końcu, przełykając ślinę, świadoma konsekwencji moich słów. Podniósł na mnie swoje oczy zdumiony, ale posłusznie otworzył ramiona, pozwalając mi zejść z siebie. Stanęłam przed nim, czując się jak totalna idiotka. – Muszę już iść.

Skinął głową i ruszył za mną, doganiając mnie po kilku długich krokach. Szliśmy obok siebie w milczeniu, oboje z rękami w kieszeniach, unikając swojego wzroku.

- Chrissie – rzekł z powagą, zwracając na siebie uwagę. Zacisnęłam oczy i zerknęłam na niego, bojąc się tego, co mogłam zobaczyć. Jego twarz była blada, w przeciwieństwie do mojej, nadal pokrytej czerwienią. – To, co się stało…

- Nic się nie stało – przerwałam mu gwałtownie, stając na środku chodnika. Moje ręce drżały, cała w środku byłam emocjonalnym wrakiem. Nie potrzebowałam kolejnych problemów. Wystarczył mi Ashton, którego nie mogłam wyrzucić ze swoich myśli, chociaż bardzo próbowałam. Nawet całując Luke’a czułam na sobie pogardliwe spojrzenie Irwina, oceniające mnie krytycznie za to, co robiłam. Ashton był kłopotem, a Luke był kolejnym. To tak jakbym stała na rozdrożu bez drogowskazu, mając za plecami pędzące auto. Zawsze mogłam iść na przełaj i wylądować jako kolejna dziwka Clifforda… Prawda?

- Było błędem? – Luke zaśmiał się gorzko, wbijając we mnie spojrzenie.

- Tak, Luke – odparłam twardo, patrząc jak jego zazwyczaj ciepłe spojrzenie staje się stalowe i niewzruszone. Błękit oczy zastąpiła zimna szarość, to zabolało, ale było konieczne. Nie wiedziałam, czego chcę. To fakt. Ale wiedziałam, że nie chcę Luke’a. Nie w ten sposób. – Było kolejnym błędem, z którym oboje musimy nauczyć się żyć. Chociaż w tym przypadku polecałabym o nim zapomnieć, tak dal naszego wspólnego dobra.

- Wiesz, co w tym jest najśmieszniejsze, Chriss? – zapytał Luke. Na jego szyi pojawiły się pulsuje żyły, jednak kiedy znowu przemówił, głos miał spokojny. – Że odrzucasz mnie dla mojego najlepszego przyjaciele.

- O czym ty kurwa pieprzysz?

-No błagam cię – zaśmiał się gorzko. – Oboje dobrze wiemy, że twoją głowę zaprząta Ashton. I nie próbuj się z tego wykręcać.

Zacisnęłam pięści, powstrzymując się, żeby go nie uderzyć.

- Wiesz co? – krzyknęłam ze złością, aż ptaki na drzewie obok nas poderwały się do lotu. – Masz rację! Może nawet bardziej niż ci się wydaje!

- I co, wyobrażałaś sobie jego, jak się całowaliśmy? – zakpił ze mnie, podnosząc głos.

- To akurat powinna być ujma dla ciebie – warknęłam, piorunując go wzrokiem.

- Po prostu to powiedz, Chrissie – chłopak przeczesał palcami włosy, które były teraz targane przez wiatr. Elektryczność, która sypała iskrami pomiędzy nami zamieniła się w pioruny, którymi najchętniej jedno by rzuciło w drugie. On, zraniony odrzuceniem, ja zdenerwowana konfrontacją z własnymi uczuciami. Bo tak właśnie było; ten pocałunek uświadomił mi jedną rzecz, której bałam się najbardziej na świecie. Brałam od jakiegoś czasu poprawkę na to, nie byłam głupia. Wolałam jednak ślepo wierzyć, że może jeszcze to nie był ten moment, że może jeszcze była dla Mie nadzieja. Palce Luke’a na moim policzku przekonały mnie jednak ostatecznie.

- Co mam powiedzieć?

- Co do cholery czujesz, bo chyba jeśli ktoś cię do tego nie zmusi, to będziesz wpadać w ramiona każdego faceta na ulicy – warknął Hemmings, marszcząc nos.

- Zależy mi na nim, jesteś zadowolony? – krzyknęłam, czując, jak oczy mi zapiekły, wiec otarłam szybko je, zanim jakakolwiek łza zdążyła spaść po moim policzku.

- Nie, bo to nadal nie jest to, co czujesz – prychnął, robiąc krok w moją stronę. Zaczął się bawić swoim kolczykiem w wardze, dekoncentrując mnie tym.

- Chcesz usłyszeć że go kocham? – roześmiałam się bez cienia radości. – Bardzo dobrze. Kocham go. Kocham Ashtona. Czy teraz szanowny panicz jest dumny?

Luke rozszerzył usta w zdumieniu, zszokowany moimi słowami. Gdyby nie fakt łez płynących po moich policzkach, prawdopodobnie moja reakcja byłaby podobna. Nie miałam siły udawać. Nie mogłam już dłużej zaprzeczać, że to, co czułam, było przypadkiem albo bez znaczenia. To miało znaczenie. Zawsze tak było.

Dwa słowa. Dwa błahe z pozoru słowa, wypowiedziane na głos miały jakby wiążącą moc. Nie dało się ich cofnąć, bo miałam na myśli dokładnie to, co powiedziałam. Wymierzyłam sama sobie policzek, który trafił zamiast w twarz, to w moje serce. Calum miał rację – w końcu uderzyłam w mur i to zabolało, tak cholernie zabolało.

- Musze już iść – zanim Luke zdążył mi odpowiedzieć, minęłam go i ruszyłam przed siebie, starając się wrócić do normalnego tępa oddychania. Tego było po prostu za dużo. Jak ludzie mogą wytrzymać cos takiego? Zakochanie? Co to tak naprawdę znaczy? Dlaczego w ogóle myślę, że jestem…

Zielone światła na ulicach były po mojej stronie. Nic mnie nie zatrzymywało, każdy autobus przybył na czas, jakby mnie pospieszając przed powrotem do domu. Nie trudziłam się żeby poczekać na windę, wbiegłam po schodach na piętro i stanęłam przed drzwiami, nerwowo wyszarpując klucze i otwierając drzwi. Zamknęłam je za sobą i oparłam się o ścianę przedpokoju, zbierając myśli. To wszystko było takie dziwne, takie szybkie, takie… Inne. Nie w moim stylu. I w jakiś sposób – podobało mi się.

W mieszkaniu pachniało jedzeniem; nie jestem w stanie powiedzieć czym, mieszkanka ziół unosiła się w powietrzu, prowadząc mnie do kuchni, w której stał Ashton i w tamtym momencie grzebał w szafkach, klnąc pod nosem. Zaśmiałam się cicho, obserwując go, jak krzątał się między półkami, zajęty swoim światem. Już kiedyś widziałam go w akcji, ale jego robienie naleśników skończyło się dymem na pół mieszkania, więc nie wierzyłam za nadto w jego możliwości kulinarne. Tym razem jednak wyglądało, że chłopak wiedział, co robi. Odwrócił się w końcu w moim kierunku, prawdopodobnie czując na sobie mój wzrok.

- Nie miałaś być później? – zapytał, marszcząc brwi. Moje usta rozszerzyły się w uśmiechu, nad którym nie mogłam zapanować. A pieprzyć to.

Podeszłam do niego i bez najmniejszych skrupułów zarzuciłam ręce na jego szyję, zmuszając, by się lekko pochylił. Zdziwiony spełnił moje żądanie, patrząc na mnie ciekawie, kiedy cmoknęłam go lekko usta. Widziałam, jak jego źrenice rozszerzają się, ale w tamtym momencie puściłam go i wyszłam z pomieszczenia, śmiejąc się sama do siebie.

- Co to miało znaczyć? – zapytał Ashton, stając w drzwiach mojego pokoju i obserwując, jak uśmiecham się sama do siebie. Zaczerwieniłam się i spuściłam wzrok na podłogę.

- Nie wiem – odpowiedziałam wzruszając ramionami, naginając lekko prawdę. Nie musiał jeszcze wiedzieć. Nie wyskoczę do niego jak zabawka z pudełka ze stwierdzeniem „och, no wiesz, podobasz mi się, chodźmy do łóżka”.

- Ja też nie, ale mogłabyś to robić częściej – Ashton zaczął się śmiać i zostawił mnie samą, wyraźnie z czegoś zadowolony.

Podobno zakochana osoba jest w stanie zrobić nawet najgłupsze rzeczy. Skoczyć z mostu, rzucić się w ogień, skłamać, spontanicznie pocałować na środku Times Square. Nie mysli trzeźwo. Jej organizm wytwarza nadprogramową ilość endorfin, hormonów szczęścia. I jeśli to prawda… To moje ciało było tym wypełnione. To zdecydowanie mi się to podobało. Nigdy nie czułam się tak dobrze.

__________

Kochani, dziękuję Wam za całe wsparcie, jakie mi dajecie. Jesteście naprawdę niesamowici i nawet nie zdajecie sobie sprawy, z jaką radością czytałam Wasze komentarze. Jesteście niezastąpieni.

Kocham mocno! 

Czytajcie, komentujcie... Wiecie co robić :) Jeśli czytasz, to co Ci szkodzi skomentować ;)

#TroubleFF