Rozdział 6

Obserwowałam go od momentu, w którym wszedł do kuchni, jak zwykle ubrany nienagannie, tylko w bokserki. Oszczędziłam sobie komentarza na ten temat, bo on i tak by wiele nie zdziałał, znałam to tak dobrze jak rozmiar swojego stanika. Nie wiedziałam, co sądzić o tym wszystkim – o zeszłej nocy, o nim, o naszej relacji. Czy jakakolwiek relacja w ogóle istniała?

To wszystko powoli stawało się surrealistyczne. Cały poprzedni wieczór, jakby został wymazany z naszych pamięci, za pomocą gumki albo magicznej różdżki. Pozostała czarna dziura, niezałatana plama w pamięci, mglisty obraz. Ani ja, ani Ashton nie garnęliśmy się, by porozmawiać o zaistniałej sytuacji – chyba nie było takiej potrzeby. Nie dlatego, że następnego ranka wskoczyliśmy sobie w ramiona i zaczęliśmy uprawiać dziki seks na blacie w kuchni(kuszące, muszę przyznać), tylko po prostu… nie wyczuwało się żadnego napięcia, niezręcznej ciszy, niczego. Wróciła za to obojętność, emocjonalny brak jakiegokolwiek zaangażowania. Chłopak nawet nie spojrzał na mnie, kiedy przygotowywał śniadanie – co było dość dziwne. Ba, to było bardzo dziwne, zważywszy ma mój skąpy strój.

- Masz coś na nosie – ledwie zdążyłam zobaczyć znikający kawałek pleców Irwina, kiedy podniosłam głowę. Ten chłopak był niemożliwy, stosował na mnie jakieś sztuczki, chyba myśląc, że w ten sposób zawróci mi w głowie, albo, że dobrowolnie wskoczę mu do łóżka.

W tym momencie podjęłam ostateczną decyzję, że nie ulegnę Ashtonowi, choćby nie wiem jak się starał. Zobaczymy gdzie mnie to doprowadzi.

Zanim zdążyłam bardziej wgłębić się w analizę zachowania nieznośnego współlokatora, mój telefon zaczął wibrować. Wyciągnęłam go znudzona z kieszeni spodni i rzuciłam okiem na wyświetlacz; zamknęłam oczy zirytowana gdy tylko przeczytałam, kto dzwoni.

- Cześć Chris – ziewnęłam do słuchawki, przykładając ją do ucha. W międzyczasie ruszyłam do zlewu, aby pozmywać po śniadaniu.

- Chrissie – zabrzmiał oficjalny głos w aparacie. Skrzywiłam się nieznacznie. – Dawno się nie słyszeliśmy.

- Rzeczywiście, dawno – mruknęłam. Jakby fakt, że nie rozmawiam z chłopakiem mojej przyjaciółki mnie jakkolwiek obchodził. – Co słychać?

- Zasadniczo chciałbym z tobą dzisiaj porozmawiać osobiście – coś w jego tonie, niepojącego, przykuło moją uwagę. – Masz trochę czasu, jakoś po południu?

- Jasne – przygryzłam wargę, przekładając słuchawkę do drugiego ucha.– Wpadaj kiedy tylko chcesz, cały dzień siedzę w domu.

- Będę za jakąś godzinę, do zobaczenia.

Połączenie się urwało, a ja stałam z niewyraźną miną po  środku kuchni, nie do końca rozumiejąc, co się właśnie wydarzyło. Ze wszystkich osób na świecie Chris był ostatnią, która chciałaby porozmawiać ze mną o swoich problemach. Chyba że…

Chyba że chodziło o Bay.

*

Siedzieliśmy w moim pokoju naprzeciwko siebie, zaciskając kubki z parującą herbatą. Twarz Chrisa była niemal szara, czasami zielona, jakby miał ochotę permanentnie zwymiotować. Przełknęłam ślinę, starając się zmusić mężczyznę do rozmowy. To było niepodobne do niego, by być cichym. Jemu się przeważnie gęba nie zamykała.

- Więc… - zaczęłam kulawo, upijając łyk napoju. – Co słychać?

- Po staremu – odmruknął Chris, patrząc gdzieś ponad moje ramię. Przewróciłam oczami, starając się z całych sił nie wybuchnąć.

- Błagam cie – warknęłam. – Wciskaj kit swojej sekretarce, a nie mi. Mam oczy.

Chris chrząknął i odstawił picie na stolik nocny obok niego. Zacisnął dłonie na swoich kolanach i wziął kilka głębokich oddechów.

- Chodzi o Bay – zaczął cicho, przegryzając wargę. – Ostatnio… Nie jest sobą.

Przyjrzałam się mu z zainteresowaniem. – Jak to?

- Po prostu – wbił we mnie zmęczony wzrok. – Unika mnie, ledwie rozmawiamy, nie odwiedza mnie w pracy jak kiedyś. Nawet wczoraj… Wczoraj odwołała naszą rocznicową randkę wymawiając się rodzinnym obiadem.

Zamarłam. Jak długo znałam Bay, takie zachowanie oznaczało tylko jedno. I to by się Chrisowi bardzo nie spodobało, gdyby okazało się prawdą.

- Może powinieneś z nią o tym porozmawiać? – zasugerowałam delikatnie, starając się nie drżeć. Byłam pewna, że brunet podejrzewa skąd taka taktyka u jego dziewczyny, ale najwyraźniej przyszedł do mnie po potwierdzenie. Cholera. Chris pokręcił głową i spuścił w końcu wzrok.

- Myślisz, że nie próbowałem? – prychnął. – Za każdym razem zmienia temat, albo mnie zbywa machnięciem reki. Powoli mnie to meczy.

Przetarłam usta dłonią i podparłam się ręką o policzek, zamykając na chwilę oczy.

- Nie wiem, Chris – mruknęłam bezbarwnie. – Nie potrafię powiedzieć, co chodzi jej po głowie.

Chrissie, ty mały kłamczuchu. Doskonale wiesz, co się stało z Bay. Powinien ci wyrosnąć nos jak u Pinokia.

- Myślę, że jej przejdzie za jakiś czas – kontynuowałam, niezrażona powątpiewającym wzrokiem chłopaka. – Może ma okres. Albo jej się spóźnia. No wiesz, to potrafi wywrócić z równowagi.

Przecież mu nie powiem, że w czasie jego delegacji, Bay wskoczyła komuś do łóżka i przeleciała go w dwie strony? Że nawet nie musiałam pytać o to swojej przyjaciółki, bo po prostu znam ją tak dobrze? Że i tak jestem pod wrażeniem ile wytrzymała? Nie powiem tego, nie jestem suką, Chris wyglądał wystarczająco źle.

Siedzieliśmy w ciszy jakiś czas, pijąc herbatę. Wiedziałam, że nie tego Chris spodziewał się ode mnie usłyszeć, ale na dobrą sprawę, co miałam zrobić? Co jeśli nie miałam racji i Bay rzeczywiście miała po prostu okres, albo w pracy jej się nie powodziło, cokolwiek?

- Chrissie wychodzę i… - drzwi do mojego pokoju otworzyły się z trzaskiem i stanął w nich Ashton, nagle zszokowany widokiem mojego gościa. Otworzył usta ze zdziwieniem, ale szybko je zamknął. – Przepraszam.

Wycofał się tak samo szybko, jak się pojawił, zanim zdążyłam zareagować. Uniosłam brwi w niemym zdumieniu. Chris odwrócił się zdziwiony, rzucając mi pytające spojrzenie.

- To był właśnie Ashton Irwin – bąknęłam, czując się niebywale niezręcznie. – Mój współlokator.

- Chyba nie był specjalnie zadowolony widząc mnie tutaj – zauważył Chris, dopijając swoją herbatę. – Nie lubi ludzi?

- Nie jestem pewna czy on kogokolwiek lubi oprócz siebie – parsknęłam, uśmiechając się. Blondyn nie był zdecydowanie tematem, na który chciałam rozmawiać. A szczególnie nie z Chrisem. Chłopak pokręcił głową i wstał, zaciskając wargi w wymuszonym uśmiechu.

- Pójdę już. Może uda mi się złapać Bay – skinęłam mu głową i odprowadziłam go do drzwi. Czułam się niezręcznie  przytulając go na pożegnanie, ale jego wdzięczna mina wynagrodziła mi to. Jak się okazuje, Chrissie Weild też ma serce… Od czasu do czasu.

Miałam wrócić do siebie i zająć się nauką(tak dla odmiany. Od kiedy stałam się przykładną studentką?), ale czyjaś ręka, konkretnie Ashtona, spoczęła na moim ramieniu, zatrzymując mnie w połowie drogi. Spojrzałam zdumiona do góry, mając niemalże znaki zapytania w oczach. Irwin odchrząknął, zanim coś powiedział.

- Kto to był?

- Co cię to obchodzi? – parsknęłam zirytowana. Mimo, że tym razem był całkowicie ubrany, nieznośnie zakłócał moją przestrzeń życiową. Odsunęłam się od niego kawałek.

- Bo to moje mieszkanie – odparł zimno, odrywając swoją rękę ode mnie. Zmrużyłam oczy i prychnęłam jak kotka. – I mam prawo wiedzieć kto w nim przebywa.

- A tamto to mój pokój – wskazałam palcem na pomieszczenie, od którego znajdowaliśmy się niecałe półtora metra. – Do którego wypadałoby zapukać, zanim wejdziesz.

- Moje mieszkanie, moje zasady – warknął. Roześmiałam się ironicznie, nie wierząc własnym uszom.

- Moje pieniądze, które niedługo przestaną lądować w twoim portfelu, jeśli nie przestaniesz zachowywać się jak skończony dupek! – wrzasnęłam. Moje policzki poczerwieniały, a ręce zaczęły drżeć. Różnica wzrostu moja i Irwina była bolesna, kiedy nie miałam na sobie obcasów. Ale to było nieważne, złość, którą odczuwałam podnosiła mnie o kilka dobrych metrów nad ego blondyna.

- Ach tak – burknął, a jego szczęka zacisnęła się. Był zły, a może zirytowany, a może chciał mnie uderzyć za to, że mu się sprzeciwiłam. Nie obchodziło mnie to. – To ustalmy sobie jedno, nie przyprowadzasz do mieszkania swojego chłopaka. Koniec dyskusji.

- SŁUCHAM?

Ashton zaczął odchodzić, a ja stanowczym ruchem złapałam go za koszulkę, powstrzymując przed kolejnym krokiem. Spojrzał na mnie jak na małe, irytujące zwierzątko, co jeszcze bardziej mnie rozwścieczyło.

- Słyszałaś – westchnął teatralnie. – Nie przyprowadzasz facetów tutaj. Nie żeby tamten był twoim chłopakiem, ale..

- Skąd ty możesz wiedzieć, kto jest moim chłopakiem a kto nie?

- Bo ty nie masz chłopaka – Ashton uśmiechnął się przebiegle. – A teraz mnie puść, muszę popracować.

- A co, jeśli mam? – kontynuowałam, sama nie jestem pewna, w jakim celu. Dlaczego mnie tak obchodziło, co o mnie myśli Irwin?

Blondyn roześmiał się, tym razem szczerze. - Twój chłopak raczej nie wyglądałby jak łysiejący profesorek.

- A co jeśli się mylisz? – warknęłam, nie ustępując. – Może w takich gustuję.

- Nie – odparł po prostu, próbując uciąć rozmowę.

- A skąd ty to możesz kurwa wiedzieć?

- Bo wołałabyś pójść ze mną do łóżka, nie z nim.

Wzięłam głęboki oddech i przybliżyłam się do niego kładąc rękę na piersi chłopaka. Ten wstrzymał oddech, jakby zdziwiony moim ruchem – zasadniczo ja sama nie jestem pewna, co mi odbiło. Po prostu poczułam potrzebę, z rodzaju tych, które trzeba zaspokoić zanim zaczną niszczyć człowieka od środka.

- Och tak, zdecydowanie – wymruczałam, ocierając się o jego ciało. Jego ręka znalazła się na moich plecach, wędrując pod koszulkę; ciepły dotyk jego palców na mojej nagiej skórze powodował przyjemne dreszcze. Zaczął zataczać kółka palcami kiedy moje dłonie zjechały niżej, w dół jego brzucha. Oblizałam wargi. Ashton pochylił się nade mną.

- Innym razem, skarbie – wyszeptał mi do ucha, lekko je przegryzając, aż zadrżałam. Odsunął się ode mnie i popatrzył na mnie przeciągle, parskając lekko. Moje policzki były czerwone, ale jego również, co oznacza, ze dobrze odwaliłam swoją robotę. – Jeszcze kiedyś to dokończymy.

Puścił mi oczko i pocałował w policzek, pozostawiając swoimi ustami gorący ślad na mojej skórze. Wypuściłam powietrze z płuc, zdając sobie sprawę, że wstrzymywałam oddech. Ashton wyszedł z mieszkania, a ja chwiejnym krokiem doszłam do kanapy i opadłam na nią, starając się poukładać w głowie wydarzenia ostatnich dwudziestu czterech godzin.

Niemal romantyczny wieczór z Irwinem.

Chris, którego zdradziła Bay i się do tego nie przyznała. Nikomu.

Zazdrosny Ashton na widok Chrisa w moim pokoju.

Ja i Ashton, którzy niemal nie zaczęliśmy uprawiać seksu na środku pokoju.

Czy ktoś mi może wytłumaczyć, kto w tym mieszkaniu z kim gra w kotka i myszkę? Bo powoli zamieniam się w ofiarę, a nie łowcę, a to nie jest coś, o czym od zawsze marzyłam.

Nie szukam księcia, który uratuje mnie z wysokiej wieży. Żadna dziewczyna nie powinna tego chcieć. Szukam królewicza, który popchnie mnie na ścianę zamku i sprawi, że zapomnę jak się nazywam. Że będę krzyczała tylko jego imię, bez względu na to, z kim wyląduje w łóżku.

Pytanie brzmi, czy Ashton Irwin był osobą, której imię chciałabym wykrzyczeć na cały Nowy Jork?

__________

Ponad 120 osób czyta, jak nie więcej, a ledwie 30 zostawia komentarze, hej, zróbcie mi przysługę i napiszcie cokolwiek pod rozdziałem ;) To naprawdę miłe jest przeczytać nawet jednowyrazowy komentarz, uwierzcie mi. ;)

Kocham

x

#TROUBLEFF !